Celebrate the boyfriend

Laat ons eerlijk zijn. De grootste groep minderbedeelden in blogland, dat zijn de dierbare wederhelften. Made en Mamasha ondernemen verdienstelijke pogingen om op het web een weelde aan jongensgoed te laten zien. Maar de eigenlijke pineuten van het hele gebeuren, dat zijn de mannen achter de schermen. Die dat verdragen, uren stikmachinegeratel. Een huis vol pluisjes en speldjes. Een kast vol stof. Een onbegrijpbare drang naar 'nog meer stof'.

En wat is het resultaat van het hele proces? Kleren voor 'de kindjes'. Cadeautjes voor 'de kindjes van anderen'. Kleren voor 'mevrouw'. En voor meneer? Weinig. Bitter weinig.

Daarom start ik vandaag een kleine inspiratiegroep. Het kleine broertje van Dana's Celebrate-the-boy-group. Voor moest u, op een dag, niet kunnen weerstaan aan de puppyblik van uw geliefde. Die zich, nog maar eens, afvraagt wanneer er eens iets voor hem uit de bus zal komen.

Voor al uw hemden, dassen, I-phone-hoesjes, laptoptassen, flock-t-shirts en nog uit te vinden mannendingen, wees welkom bij Celebrate the boyfriend!

Ik heb voorlopig geen plannen voor maandupdates en wedstrijden, of zo. Maar een klein beetje inspiratie kan geen kwaad, vind ik. Gelukkig ben ik alvast zeker dat er in blogland vulling voor deze groep bestaat! Hier. Hier. Erg mooi hier. En recent nog hier. Dus ik nodig u allen alvast uit om die dingen toe te voegen!

En ik doe zelf ook mijn duit in het zakje. Het enige bestaande item dat ik tot nog toe blogde is een zakje voor inbussleutels. Dat is intussen toch al wel een hele tijd geleden. En de wederhelft hier was gisteren jarig. Hij is verre van een maatpakman, maar hij houdt wel van een vlot hemdje. En gezien hij de strijker des huizes is, (nog een reden waarom hij wel eens wat aandacht verdient), heb ik geen problemen met die vestimentaire keuze. Een hemd zou het worden.

De precedenten in de links hierboven zijn allebei het model Jakob van Burdastyle. Maar dat durfde ik niet zomaar te kopen. Niet dat ik getrouwd ben met Quasimodo himself, maar mijn mans bovenlijf is op een of andere manier nogal 'een probleem' als het op hemden aankomt. Bij winkeltochten blijken veel modellen te smal op de schouders. Of breed genoeg maar dan weer een 'rechte zak' onderaan. Hemdjes worden hier los over een jeans gedragen dus 'rechte zakken' kunnen we wel missen. Of dat ene Jakobpatroon dan wel het juiste zou zijn, was wat twijfelachtig.

Dus ik gooide het over een andere boeg. Ik sloop naar zijn kleerkast en ontvreemdde een hemd waarvan ik vind dat hij er goed 'in past'. Met de Omabetty-speldjes-methode tekende ik een patroon. Dat was eventjes moeilijk aan de mouwen, maar ik waagde een aannemelijk gokje op basis van deze methode.

Mijn enige hemdervaring tot nu toe is twee keer Apple uit Ottobre. Dat bestond niet in mannenmaat. Jammer. Maar de werkbeschrijving was gelukkig ook van toepassing op mijn voorbeeldhemd. Die Apple heeft geen opstaande kraag, maar die maakte ik volgens mijn beproefde methode: 'kijk eens van heel dichtbij naar het origineel'. Weinig verschil in maakproces met een nep-opstaande-kraag, bleek.

Het was een tongpunt-uit-de-mond project. Opperste concentratie. Want bij kinderkleding hoor je mensen wel eens kirrend roepen: "Oooh wat mooi, zelfgemaakt?". En dan wéét je dat ze in een oogopslag de foutjes zagen. Collega's van mijn man die in de wandelgangen vriendelijk vragen 'of het hemd misschien zelfgemaakt is' lijken me dan weer minder charmant... Dus ik had wat meer aandacht voor de afwerking. Ik driegde de kraag, bijvoorbeeld. En het resultaat leert me dat ik dat nog moet doen.

De zijnaad is wat hol en in het rugpand zitten twee 'nepen'. Niet ideaal als je er een patroon van wil overnemen, maar wel een schoon zicht als het uiteindelijk lukt en past.

Het hemd was een verrassing. Een 'geheim naaiproject'. Elk moment alleen thuis werd benut. "Ga jij even naar de bakker? Neem de meisjes maar mee". "Oh, je wilt je benen laten opmeten bij de fietsenmaker. (Huh?) Doe gerust, neem je tijd!" Helaas: de dochters lieten me niet toe het op tijd af te krijgen. Het hemd vond het cadeaupapier met een opgespelde kraag en knoopsgatloos. Dat bleek achteraf geen ramp, gezien de wederhelft medezeggenschap kreeg, en een andere knoop uit de collectie koos dan wat ik in gedachten had. En dat bleek, bij daglicht en nader inzien, geen slechte zaak.

Et voila. Een eerste vulling voor mijn Flickr-groep. Hou u vooral niet in om mee te doen of het woord te verspreiden!

Hoe het feest er verder uitzag? Liv zorgde voor de kroon. Met 'bloemjen'. En voor langzalleleven. Mijn man is, na het lezen van dit boek en het horen van deze berichten, op een week tijd plots bekeerd naar een vleesloos bestaan. Dus hij kreeg ook De Dikke Vegetariër. Een boek dat zijn naam waardig is.

En verder stond ik om halfzes 's ochtends in de keuken om brownies te bakken voor zijn collegae.

En daarmee had ik de boyfriend wel genoeg gecelebrate, niet?