De lat

Waar ligt uw lat? Mijn maatstaf is variabel. De perfectie nastreven is altijd een goed uitgangspunt voor eindeloze frustratie bevredigend resultaat. Maar toch lijkt de lat de ene keer net iets hoger te liggen dan de andere keer.

De grootste tongpunt-uit-de-mond-werken voer ik uit wanneer ik iets maak voor iemand die zelf ook wel eens achter de naaimachine vertoeft. Want we gaan daar eerlijk in zijn. Als we zelf iets krijgen dat handgemaakt is, is de gever nog maar net om de hoek of we hebben het al binnenstebuiten gekeerd. Herkenbaar? Geef maar toe! Dat is geen controle. Of afgunst. Dat is een simpele gewoonte der verenigde handwerkers, de standaardvraag 'hoe zit het eigenlijk in elkaar?'

Toen Zanne werd geboren, kreeg ze dit van de-mama-van-Arno:

Aap wordt doelbewust op deze manier gepresenteerd: hij slijt het grootste deel van zijn dagen al hangend. Aan één arm. Dit is namelijk de manier waarop Zanne hem hanteert, het liefst nog met enig krachtgebruik. En aap houdt stand, al bijna een jaar. In al zijn afgewerktheid. Geen naadje dat barst, geen draadje van zijn brede glimlach dat begint te lossen.

De-mama-van-Arno werd deze zomer de-mama-van-Arno-en-Roos. Dus toen ik achter de naaimachine kroop, moest dergelijke precisie en stevigheid op z'n minst geëvenaard. Jammer toch, dat ik mijn tricotvoornemen voor kraamcadeautjes trouw wilde blijven. Want precisie en tricot, hmm... Ik kan toch nog niet stellen dat je er steeds je loupe bij mag nemen.

Ik tekende een slaapzak. Ik trok wat kromme lijnen over mijn patroonpapier en bedacht een patroon met lapjes. De tricotkoningin is mild voor haar onderdanen, en bezorgde me een alleraardigst stofje. En op zich gaf dat geheel een niet onaardig resultaat.

De achterkant vind ik zelf qua ontwerp eigenlijk mooier dan de voorkant, hier komt de stof beter tot zijn recht.

En waarom er toch betere ideeën bestonden? 'Lapjesdeken' en 'tricot'. U hoort dat zo. Dat is niet zo verstandig. Dat trekt. De ene kant lukte beter dan de andere. En ijdel als ik ben toon ik u... de goede kant! (edit: of toon ik u geen enkele kant... Want Flickr ging duidelijk niet akkoord met mijn ijdelheid en weigert deze foto te tonen, om 1 of andere bizarre reden.)

Datzelfde goede-kan-trucje kan ik helaas niet toepassen voor de rits. Want die heeft geen echte goede kant... De bovenkant komt niet geheel overeen.

En de onderkant... tja, de onderkant. De onderkant was eerst gewoon een gat. Dat lag een heel klein beetje aan het feit dat ik de rits er nog moest instikken de dag van ons bezoek. En een te kort exemplaar bleek gekocht te hebben. Waarna ik dat gat moest dichten. En dat is nooit een goed plan. De buitenkant is wat bobbelig maar gaat nog.

Aan de binnenkant zit 'een lapje'. En dat horen we niet graag. 'Opgelapt'. Conclusie van het verhaal: waar lag de lat? De lat lag iets te hoog. Het is geen misbaksel. Maar de foutjes zitten jammer genoeg allemaal aan de voorkant. Ze zijn niet onoverkomelijk. Het slaapzakje was 'afgeefbaar' en zal gebruikt worden. Ik vind het zelf niet lelijk, de rug vind ik zelfs erg mooi. Maar ik hou niet van het gevoel dat de afwerking anders is geworden dan wat ik me had voorgesteld.

Maar gelukkig is er een eenvoudige oplossing. Sorry Kind en Gezin, sorry mama: ik hoop uit de grond van mijn hart dat kleine Roos een buikslapertje wordt.