Trend

Ik ben nooit echt een trendsetter geweest. U zag me nooit rondlopen in iets vreemds, dat een paar maanden later door iedereen werd gedragen. Volgens wat ik me nog herinner uit de marketingles, ben ik zelfs geen early adopter. Een stijlbreuk vind ik doorgaans bizar, de eerste maanden dat je ze in het straatbeeld ziet verschijnen. Als ik uiteindelijk zwicht, staat de volgende alweer klaar.

Zoals die keer toen ik me, eindelijk, ook eens in een skinny jeans wurmde. Om daarna doodleuk van de verkoopster te horen 'dat het de laatsten zijn, want smaller kan niet meer dus volgend seizoen terug olifantenpijpen'. Een kleine wiskundige berekening over de verhouding van mijn heupen tot mijn enkels levert een vreugdedans op bij dat bericht. Skinnygeval snel terug in het winkelrek gehangen. Maar wat trendsetting betreft, begrijpt u dus wat ik bedoel.

En toch paradeerde ik deze zomer fier door de miezerige straten aan onze kust. Vast overtuigd dat het item over mijn rechterschouder spoedig over veel schouders zou hangen. (Rechter- en linker.) Ik moest helemaal geen trends spotten om mee te zijn deze keer: ik kreeg de vriendelijke vraag om 'tester' te zijn. Dus ik presenteer u: mijn versie van de Boleo van Eloleo.

Het patroon is vanaf nu te koop in de VanKatoen-patronenwinkel. Overal waar ik de mist in ging, vulde Eloleo de uitleg overduidelijk aan. Fouten maken? Quasi onmogelijk.

Ik koos voor een herfstige 'bladerdekstof' (waarvan u vast de naam en ontwerper kent maar ik ben daar niet zo sterk in.) Die eigenlijk lang en zorgvuldig werd bewaard en met twijfel voor dit project uit de kast werd getrokken. Ik vulde aan met een okergele kussensloop uit de kringwinkel. Misschien is dat wel stofheiligschennis. Een beetje als een diner in een sterrenhuis afsluiten met een kartonnen bakje koffie in een fastfoodketen. Qua kwaliteit valt daar wat voor te zeggen, maar de kleurcombinatie streelt mijn oog. De bladerdekstof komt zelfs het best tot haar recht aan de binnenkant en piepend door die bol. 'Net genoeg van het goede', of zoiets.

Ik moest me haasten met fotograferen! De tas werd, eens voltooid, onmiddellijk in gebruik genomen. En het gebruik was al gauw zo ingeburgerd, dat koekhandjesvlekken een nette fotosessie in gevaar dreigden te brengen. Snel aan de haak dus en foto's maken, in het appartement aan zee! En daarna mocht de tas helemaal haar handige zelf wezen. Propvol strandgoed. Of gevuld met mijn vestje en twee kinderjasjes richting bakker. Waar het brood nog mee in de tas kon.

Een zaligheid, die Boleo. Al wie deze zomer het (overvolle, kuch) strand van Vosseslag (of all places) met mij deelde kan beamen: ik ging niet onopgemerkt voorbij. Wilt u graag bij de 'early majority' horen? Het kan! Boleeeeeeo, Boleeeeeeo*, patroon hier.


* te zingen op deze toon.