De emmer der frustraties

Ik ben geen citatenverzamelaar. Maar ik denk dat deze collectie samenvat wat er maandagavond met mij gebeurde.

Ik dacht, die jas, ik schrijf hem even van me af. Ik toon hem, ik post hem, ik zoek Zanne een aanvaardbaar winkelexemplaar en de kous is af. Maar u reageerde. Dat het een schattig ding was, die jas. En telkens ik dat las dacht ik: verdorie. U heeft gelijk. Ik vind het ook een schattig ding. En neen, ik zie Minne niet elke dag. Dus ik zou deze winter niets hebben aan 'kindje in jas'.

De 'emmer der frustraties' druppelde langzaam vol. Had ik een slachtoffer in de buurt gehad om hem over uit te storten, dan was mijn huwelijk misschien nu wel om zeep. Maar de wederhelft werkte. Ik had enkel de dochters in de buurt en die maak ik zelden deel van mijn ellende. Tenzij misschien door te profiteren van het feit dat ze de kunst van het kloklezen nog niet delen: ik stopte hen een kwartier vroeger onder de wol. En raasde richting atelier.

Ik brak persoonlijke records. Minnes jas kreeg nog niet de kans om haar postgewijs te bereiken, toen de vervanger voor Zanne al een feit was. Frustratie als brandstof, zo ziet dat eruit:

De vossen waren op. Daar moest ik me bij neerleggen. Al waren die mooier bij Zannes blauwe ogen. Dus ik koos blauwe paspel bij olifanten, ook hiervandaan. Om het vosgemis te compenseren, takteerde ik mezelf op een mooie afwerking. Doorgestikte naden, nauwkeurig bochtenwerk, een jasstropper voor mooi aansluitende warmte rond dat koppetje. Voor kleine kindjes plaats ik die trouwens altijd boven op het hoofd. Dat is het makkelijkst bereikbaar voor 'de bediener'.

Ik gebruikte als basis deze keer zelfs een patroon. Warempel. Hetzelfde als zij zo meesterlijk voor deze hoodie hanteerde. Nu ja, patroon. Ik deelde en hertekende het voorpand, paste de kap aan, en liet de boorden weg. En jaja, ik weet het, op dat patroon staat duidelijk 'voor tricot of sweaterstof'. Dus dat was even zuchten in die bochten, doorheen die stijve Kokka met een verstevigende strijklaag... Maar ik had genoeg brandstof in mijn emmer om wat tornwerk aan te kunnen.

(Valt het u op? Het lelijke-kunstlichtfoto's-met-flits-seizoen is weer aangebroken. Er is nu eenmaal een aanzienlijk deel van het jaar waarin ik mijn kinderen enkel in het weekend bij daglicht zie.)

Ik maakte een 86/92 om het niet-rekken op te vangen. (Zanne draagt 80/86). Ik tekende de mouwen nog iets breder. En zoals u kan zien is die mouwomslag al meteen niet meer mogelijk voor miss langarm. Dat kind wordt groot. Dus toch.

Het resultaat is bevredigend. Hoofdstuk jas afgesloten. Ik plan nog een dito pluizige sjaal en warme wanten. Mijn bolleke zit er warmpjes in, deze winter.