Zanne Tomaat en de Hippe Schoenen, een sprookje

Ik ben geen natuurtalent wat fotografie betreft. En kinderfotografie is sowieso al een vak apart. Mijn bloedjes hebben de 'poseerleeftijd' nog niet bereikt, dus ik moet het stellen met toevalstreffers. Soms levert dat een mooie foto op. Soms een grappige. Zo zat ik deze zomer eens op een muurtje met een fototoestel. En een beetje lager op het gras zat Zanne. En die trok zich recht, en blies, of zo, ik weet het eigenlijk niet zo goed, maar plots had ik deze foto:

Ik gooide dat exemplaar lachend op Facebook en u lachte mee. "Die lijkt weggelopen uit de Efteling", zei iemand. En inderdaad, het lijkt haar persoonlijke sollicitatie voor het Volk van Laaf. Diezelfde week lanceerde Hippe Schoentjes, een online eco-kinderschoenenwinkel, een gekkesmoelenwedstrijd. De gekste snoet kreeg een paar schoenen. Willens nillens werd mijn jongste kandidaat. Ik verzocht u vriendelijk te stemmen en zette Zanne Tomaat in het hoekje van mijn blog...

... en ze won! Warempel, hoera!

En toen werd het stil. U had graag geweten hoe het afliep, maar ik zweeg. "Heeft Zanne al schoentjes gekozen?" vroeg men me weleens. Maar ik toonde me dan kampioen binnensmondsmompelen. Want het zat zo:

Daags na de 'overwinning' organiseerde Hippe Schoentjes een pop-up-verkoop. In mijn hometown! Zanne en ik fietsten erheen. Maar het was september. Zanne kon nog niet stappen. En het aanbod aan winterstappers maatje 22 was nog klein. Maar ik zag wél een paar schoenen/laarzen in mijn eigen maat. Het mag dan een kinderschoenenwinkel zijn, ik heb maat 38 en sommige kinderen ook, dus ik negeerde dat deel van de marktpositionering en kreeg van de vriendelijke Hippe-Schoenen-Dames zélf een paar schoenen cadeau. Voor Zanne zou ik er dan wel kopen als ze kon stappen... U begrijpt, dat verhaal kon ik niet zomaar rondbazuinen. Het kind voor aap tomaat zetten voor heel de wereld en dan zelf met de buit gaan lopen? Nee, dat kan niet. Dus ik wachtte met verkondigen tot het sprookje 'af' was.

En dat is nu! Zanne kan stappen...

... en we zijn beiden geschoeid.

Zij heeft een paar Kotte Stappers van Kavat. Ik een paar superzwarme schoen/laarzen (afhankelijk van hoe je ze plooit) van El Naturalista. Die zijn stevig en zien er wat stoer uit, maar ik hou daar wel van. Ik hoorde een oud-collega ooit zeggen "soms wil je viersterren en soms wil je een hamburger. Soms wil je een Flairfilm en soms wil je opera". Zij had het over cultuurparticipatie voor jongeren, maar ik vind dat het voor schoenen ook opgaat. Soms wil je elegante hakken, soms wil je schoenen die aanvoelen als pantoffels. Meestal ben ik voor platte schoenen, door mijn brede voeten, aangewezen op Camper. Dus dit was een welkome afwisseling!

Et voilà, daar stappen wij!

Zanne kan het alleen, maar aan-twee-handjes vindt ze nog leuker.

Soms een beetje zattemanswandel...

... met een zwaaiend achterwerk (wat zoveel beter gaat met een rokje aan)...

... maar wat vaststaat: het kan...

... niet snel...

... genoeg gaan!

En aan het eind van het sprookje deden de dames van Hippe Schoentjes ook nog eens een duit in het VanKatoenZakje. Happy End, niet?