Bambiblauwe uilen

Een vriendin showde me haar mooie '70 huis en mijn oog viel op de zonnekap van de kinderwagen, die klaar stond voor de inhoud van haar bolle buik. Bekleed met apenstof. Het werk van haar moeder, vertelde de vriendin. Het had eigenlijk een ander stofje moeten zijn, maar dat was in de winkel al snel uitverkocht. Interessant, dacht ik, maar ik kreeg niet losgeweekt over welk stofje het dan ging.

Een week later werd Luca geboren en daagde een deel van de oplossing van het stoffenvraagstuk. De hoofdrol op het kaartje was weggelegd voor een uil. Dat gaf al enige richting.

Ik koos 'parkinlegger' op de geboortelijst. (Een park is een box, voor de Nederlanders onder ons.) 't Was zo'n lijstje met 'babybenodigdheden' die je zelf mag uitzoeken. Ik hou daarvan, we hadden er bij Zanne ook zo eentje. Je krijgt wat je nodig hebt, en kunt toch oprecht verrast zijn. En het geeft ruimte voor 'gerichte zelfgemaaksels'!

Ik zette mijn stofonderzoek discreet verder. De kinderwagenkap had 'geuild' moeten zijn met Robert Kaufman. Enkel nog in fleece gevonden, zuchtte de vriendin. Maar ik wreef in mijn handen. Want 'niet verkrijgbaar' was buiten Bambiblauw gerekend. Lieselot van Bambiblauw, een van onze dierbare VanKatoenSponsors, is goed in dierenstofjes. Wat wil je, met zo'n stofwaardig dier in je winkelnaam? Ook de uilen prijkten in haar winkel. 'Ons park is beige met groen' zei de lijst. Ik mailde Lieselot in verband met de grondkleur van de stof (wit of beige?) en had gelukt: schermkleur is stofkleur bij Bambiblauw, ik kon met een gerust hart aan de slag!

Een parklegger, dat is in zijn uitgepuurde vorm niet veel meer dan iets plat met genoeg lagen. Daar kan je veel kanten mee uit. Ik ging voor een verkleind knuffelzacht dekentje, gevuld met wattine.

Een zachte kant voor piepkleine Luca en een katoentje voor als hij kan zitten.

Enige variatie voorzag ik met een geappliceerd uiltje.

Voor appliceren op pluizige stof, spaar ik op vrekkerige wijze mijn karige voorraad Avalon borduurfolie. En verder had ik nog een boventransportvoet, een laag vlieseline en vijf testlapjes nodig eer ik tevreden was van het resultaat. (Dat pinkend oogje was trouwens een pragmatische keuze. Het was dat of 'twee gelijke cirkels appliceren'...)

Het oogje is een vondst van de eigenares van deze winkel. Ze grabbelde op Petit Bazaar in de VanKatoenKnopenkoffer en haalde er toevallig een knoop uit met een randje, waar een kleinere knoop zich in had genesteld.

En zo maak je meteen een vrolijke nieuwe knoop! Of in mijn geval: een oog.

Speel ze, Luca! En als je moe bent: kies de zachte kant, en knap een uiltje.