Daar wordt (wat te vroeg) aan de deur geklopt

Ik was Sint, vannacht. Voor de eerste keer. Naast 'Zannes eerste keren' en 'Livs eerste keren' zou dat ook een label kunnen worden.

Tot nu toe deden wij daar niet aan mee. Sint kwam bij Omabetty en Opajan, Sint kwam op het werk, Sint kwam in de kribbe, geen Liv of Zanne die besefte dat Sinten soms ook thuis komen.

Maar vanaf dit jaar wel. We zagen in het schoolalbum hoe Liv leerde om cadeautjes te verpakken, stokpaard te rijden, te knippen in speelgoedboekjes en ook, erg grappig: spullen door een gigantische kartonnen schoorsteen naar beneden te gooien. Liv werd gesint-washed. Sint zouden we zijn.

Ik had vroeger veel vriendinnetjes waar de Sint al voor zijn verjaardag langskwam. In het weekend. Zodra ik wist wie de Sint was, vond ik al die juffers verwende nesten. Want wie niet kon wachten tot de échte verjaardag van de Goedheilige Man, die deed het fout. Sorry dames! Ik besef nu pas dat ìk het luxekind was. Jullie, lieve vriendinnen, waren dochters van twee uit-huis-werkende ouders. Die op Sints verjaardag om kwart voor zes opstonden. En zuchtten van opluchting als jullie om zeven uur, gewassen en min of meer gevoed, zo weinig mogelijk gevecht hadden geleverd om met een lege blaas opvangwaarts te vertrekken. In mijn schoen lag dan misschien geen riante hoeveelheid speelgoed, hij werd wel 'ontdekt' op de ochtend van 6 december. En tot tien na acht mocht ik met de verworvenheden spelen.

Geen thuisblijfmoeders ten huize Liv en Zanne: ook wij waren vandaag weekendsinten. Onszelf sussend met 'ze hebben toch nog geen tijdsbesef, als ze kalenderlezen nemen we wel een halve dag verlof'. Verder niet minder pret, uiteraard!

Zanne kreeg een pop. Dezelfde als Liv maar met een andere huidskleur en andere kleedjes. ("Kijk, moeke, mijn pop is verkleed!") Een pop die Zanne, zoals verwacht, links liet liggen. (Ze deed 1 keer aai.) Dat zal wel keren, binnen een half jaar. En omdat er in de lente, als ze anderhalf is, voor Zanne geen feestdag inzit, kreeg ze haar baby nu.

Liv kreeg winkelwaar. En dat in tijden van crisis. Een heel kratje vol. En vals geld. En valse groenten. Dat werd tijd: ze had tot nu toe alleen nog maar speeltaart, speelkoekjes en speelijs. Qua gezonde voeding kon dat tellen...

De ene Sint was verantwoordelijk voor het aan te kopen deel van het geheel. De andere kroop even achter 'zijn' naaimachine. Kwestie van dat weinig feministische beeld van de Weldoener even bij te stellen.

Om optimaal te kunnen deelnemen aan de culinaire activiteiten des huizes, kreeg Liv een keukenschortje. Katoen met een zakje aan de ene kant, voor in de speelkeuken.

Toile cirée aan de andere kant, voor als ze echt mee kookt. De topper is 'soep maken': ik snijd, Liv pelt bouillonblokjes. (En slaat er mee aan het boetseren, als ik even niet oplet.)

En omdat we daar intussen toch in geoefend zijn: paspel tussenin! Bovenaan een stropper voor de perfecte maatvoering en vlot in- en uiten. En toen kon ze aan de slag. In eerste Sinteuforie had Liv geen zin in poseren, uiteraard, maar enige paparazzi tijdens de volle actie, die werden wel geduld.