"Dat ze vanaf nu open mag blijven staan."

Aan het woord: mijn echtgenoot. Gespreksonderwerp: mijn stoffenkast. Ik had nooit gedacht dat die woorden in die context zouden vallen. Ook niet uit mijn mond, trouwens. De stoffenkast heeft roldeuren en die konden bij onverwacht bezoek nooit snel genoeg worden dichtgeschoven. Er was geen millimeter van de achterwand zichtbaar. Structuur was slechts minimaal aanwezig en enkel begrijpbaar voor de vuller (myself). Als je een stofje uit de stapel haalde, trok je er zonder twijfel nog drie andere mee de kast uit. Omabetty poogde, tijdens een rustig babysitmoment, om mijn katoentjes te ordenen, dus die legger viel nog mee. Maar voor al de rest was er maar 1 woord: chaos.

Ik heb spijt dat ik geen voor-foto trok, want tegenwoordig valt de chaos precies nogal mee:
 

 

 

Wat u ziet is het resultaat van een vlotte 10 uur plooiwerk, niet overdreven. Ik gebruikte Système Eloleo: meet je leggers, deel die maat door het aantal stapels dat je wilt maken en snij een karton op maat. Maak dat karton aan alle kanten 2 cm kleiner, want je vouwt de stof er rond dus je moet wat marge nemen. En daarna: veel plooiplezier! Zelfs mijn stapel te recykleren kleren plooide ik rond dat karton tot de juiste maat.

De pluizige stoffen bande ik, elk apart verpakt tegen pluisjesinvasie, naar een andere kast. Wie hoog scoort op de glibberigheidschaal, kreeg schoendoosgewijs een plaatsje.

 

  

De achterwand van de kast werd behangen met een restje van ons atelierbehang. Niet dat je daar veel van ziet, met al die stapels stof. Maar het oogt toch wat frisser dan dat grijze, afgeleefde kantoorkastmateriaal. De leggers kregen een streep kleur met washi-tape. Handig, zo'n rechtstreekse lijn naar een tapeleverancier! 't Is ook de ideale manier om af en toe eens een subtiele verandering aan te brengen zonder de boel te moeten herschilderen: gewoon een nieuw rolletje washi aan de voorraad toevoegen en eens variëren.

Een plooimarathon is prima voor het mentale beeld van je stoffenstock. Ik bezit blijkbaar een levensvoorraad diolen en synthetisch tricot.
 

Mijn voorraad katoenen tricot is dan weer bescheiden en bestaat uit lapjes waar ik hooguit nog een shirtje uit krijg.
 

 

De 'hoofdlegger' van de kast ligt uiteraard vol katoen. Een snelle rekensom met inachtname van het aantal stuks, de gemiddelde aankoopgrootte en de gemiddelde stofprijs, deed me een dikke stift ter hand nemen, naar mijn doelijst hollen en bovenaan 'uitschrijven van alle stofwinkelnieuwsbriefen' pennen. Ik ben - denk ik - niet de zwaarst verslaafde in stoffenland. Maar pleidooien voeren over de overconsumptie van vlees en tegelijk zelf overstofconsumeren, het trekt er eigenlijk niet op.
 

Ik sorteerde niet op kleur. Een snelle blik op de stapels leert je dat mijn kleurvoorkeur nogal wisselend is: zo allemaal op elkaar is het eigenlijk geen vrolijk schouwspel maar absolute kleurenwanorde. Mijn determinatiesysteem werd dus: de grootte van de lap. Omdat ik niet goed ben met cijfers, werkte ik beschrijvend: 'genoeg voor een jurk', 'genoeg voor een rok'. Je vindt op de leggers ook termen als 'warm en zacht'. Of 'oefenkatoen' bij de heel lelijke maar heel grote lappen. Beetje vreemd misschien maar voor mij werkt het.

Voor de kastmetamorfose waren vooral de verknipte lappen een probleem. Al die draden en loshangende randjes zorgden voor kluwens en vooral: voor een chaotisch zicht. Maar met kartonplooien is dat ook verholpen: je plooit eerst de lelijke randen naar binnen tot je een soort van rechthoek bekomt, en die rechthoek plooi je rond een stuk karton tot een kleinere rechthoek. Lappen met honderd hoeken en kantjes worden zo ook een mooie stapel.
 

 

Aan het eind van de rit trok ik een stuk kleefplastic rond mijn plooikartonnen. Ik bewaar ze op de stapels in mijn kast, zodat elke nieuwe aanvulling de juiste maat kan krijgen. Want winterse temperaturen, daar horen goede voornemens bij!
 

Of ik die orde ga kunnen bewaren, vraagt u me in de reacties. Wel, ik durf er mijn stoffenvoorraad niet op te verwedden maar, sinds ik een knopen- en kleine-naaispullen-kast vulde, liggen de klosjes garen toch nog steeds min of meer kleur per kleur en de hameroogjes per soort in een vakje. En die liggen daar al sinds mei 2011. Ik leef dus op hoop!