Over #korteritten, halflange ritten en nog een prijs

Ik vermoed dat dit de laatste korte-ritten-blogchallenge-tussenstand zal zijn. Want vandaag rolde er al een ‘spurt-naar-de-eindmeet’ mailtje in mijn mailbox, en ik moet nog de tijd vinden om al mijn achterstallige kilometers in te vullen. Wat op zich geen ramp is natuurlijk: ons tussentotaal staat op 8658 km en - er vanuit gaand dat ik niet de enige ben die er een discontinu invulpatroon op nahoudt - kan dat nog wel wat stijgen. Wees gerust: ik heb een goede agenda en ik breng dat allemaal nog in orde!

Hoe het gaat? Het gaat betrekkelijk goed. Want ik slaagde erin om voor twee van mijn pijnpuntritten de fiets te gebruiken, en ik genoot er nog van ook. De eerste is een ritje naar de winkel waar ik steeds last-minute cadeautjes scoor. (En op een of andere manier heb ik behoorlijk vaak last-minute cadeautjes nodig: een goed korterittenplan vraagt best wat time-managementskills merk ik.) Maar ik trakteerde mezelf op nieuwe fietstassen, en last-minute cadeautjes passen daar prima in.

De tweede vaste rit heet ‘Naar Anneke’. Anneke, moeder van Kleine Liv, van Siebe en van Ferre (die ook eens op ‘Riet haar internet’ wil) zal ik gemiddeld toch wel minstens een keer per week bezoeken. Ze woont met de wagen iets meer dan 5 km van me vandaan. Maar met de fiets: 4! Want vlak bij ons huis vertrekt een geasfalteerd oud treinspoor en dat leidt bij wijze van spreken tot aan Annekes voordeur. Dus het is volgens korterittennormen een twijfelgeval… maar als we flink zijn, dan telt het mee.

Ikzelf, een fietstocht en de twee dochters, ik ben daar niet altijd fan van. De competitieve gedrevenheid van Zanne gecombineerd met een dromerige babbelzieke Liv, dat is het niet. Dat zorgt meestal voor een combinatie van aanmanen van het tatertje vlak voor je wiel, en paniekerig instructies schreeuwen naar die stip 1 km voor je. Ik vermoed dat mijn buren dat intussen weten…

Maar die 4 km naar Anneke, die liepen prima! Zo’n geasfalteerde spoorweg, dat is een gerief. Buiten wat ‘goed aan de kant’ hoefde ik helemaal niets te brullen, en de kinderen genoten van lang rechtdoren en kijken naar koeien. Zoiets.

We stopten om te kijken naar een uil.

We stopten omdat Liv even wilde bidden. (Echt).

Enfin, we fietsten naar Anneke en we fietsten terug. En we gaan dat nog doen.

Verder werd ik deze week nog echt heel erg doorregend. Maar ontdekte ik wel dat mijn fietsjas prima doet waar hij voor dient.

Ik zei ‘de laatste post’ maar ik lieg! Want ik maak op het eind uiteraard nog mee bekend wie er iets won. Je bent nog steeds welkom om ons groepje te vervoegen: elke kilometer telt. En elke bloggroepdeelnemer maakt kans op onze prijzen, dus ook op een exemplaar van Zo Geknipt!2. Wat dat nu met fietsen te maken heeft? Weinig. Maar er staat wel een fietstas in! Misschien een easy prijs, maar u kunt hem toch maar mooi winnen.