Van ufo naar de bovenste plank

Dat dit een UFO was. Zoals zij dat zo schoon zegt. Een UnFinished Object. Zij heeft meer nood aan dat woord dan ik. (Ik mag dat zeggen.) Want dat is de manier waarop ze werkt: aan zeven dingen tegelijk, op een rijtje, of in de mand. Een eeuwige koers om van U naar Finish te hollen binnen een welbepaalde tijdspanne, namelijk: de tijd waarop zoonlief van maat naar maat groeit. (Indien werkstuk bedoeld voor Zoon 1, met Zoon 2 als backup.) Groot ♥tje voor dat Kwirstje, zo anders dan ik en daarom mijn perfecte partner in crime.

Maar nu had ik dus ook 'last' van een UFO. Deze jurk ligt hier al sinds Bloggers for life en ging eigenlijk mijn veilingstuk worden. Maar het werd niet wat het moest worden. Het rokdeel viel te recht, de verhoudingen van de top waren niet wat ik had gedroomd, enfin, het was niet je dat. Ok als kastvulling, niet mooi genoeg om in de veiling te gooien.

En dus werd de jurk verbannen naar de UFO-mand. Met haar grote maat nog tijd genoeg om er ooit iets van te maken. Maar kijk, op een dag pak je dat dan toch weer vast. Een kritisch oog over het geheel, een vriendin die de juiste kleur paspel uit mijn mandje aanwees en de streep munt door een streep perzik verving, en klaar was mijn jurk. Zeer naar mijn zin zelfs, ineens!

U moet goed kijken, maar ja hoor, het is wederom een hack van de Tinny met aangeknipte mouwen. Maar met wat toevoegsels. 

Mijn intussen beproefde recept met paspel aan de mouwen en een overlap onder de oksels. Ik deed het al eens hier en hier en vind het nog steeds tof. Het maakt het maakproces eigenlijk makkelijker.

Aan de hals kwam een officierskraagje dat uitloopt in een strik. Met het risico dat het er wat te tuttig zou uitzien. En het heeft inderdaad best iets retro-schooljuf-achtigs, maar ik vind het net leuk.

Net onder de strik zit een knopenrijtje dat kruist met een piepkleine V.

De stof kocht ik in een veiling van de stoffen van Dominique Ver Eecke. Ik heb nu al spijt dat ze op is, want het is prachtig satijnkatoen en bovendien een zaligheid om mee te werken. Gewoon ruitjes tellen om de boel op elkaar af te stemmen, en regelmatig ook gewoon op de lijntjes stikken. Dat geeft hier en daar een grappig grafisch effect. Op de rug bijvoorbeeld.

Maar ook aan schouders en kraag, waar de ruitjes wat willekeuriger tegen elkaar 'botsen'.

Een stofje naar mijn hart, en naar het hart van mijn Zanneke zoet. Dochtertje met streken, dochtertje met strikken. Het ligt soms dicht bij elkaar, en ik hou van beide versies!