Leven met Liv: Horizon

woensdag 25 mei 2016

Horizon

"Het is best mooi... voor een gordijn." Een grapje dat menige wederhelft weleens durft bovenhalen, als mevrouw zich in zijn ogen in de raambekleding van grootmoeder zaliger heeft gehuld. Wat wij dan 'retro' of 'vintage' noemen. De mop was al deel van mijn eerste schuchtere stappen in naaiblogland.

In het geval van dit verhaal had ik in feite werkelijk gewild dat dit blogbericht een gordijn betrof. Hoewel u nu misschien fronst bij een dergelijke vreemde intro, en hoewel u gelijk heeft als u beweert dat dit toch eerder kenmerken van een manteltje heeft.

Het verhaal ging als volgt. Gwentibold en wederhelft timmerden in de paasvakantie aan een warme thuis. Niet voor zichzelf, maar voor een hele groep minderjarige onbegeleide vluchtelingen, die samenwonen in een centrum in Aalst. (Een project dat je hier kan steunen, trouwens.) Of er mensen zin hadden om een dagje mee te klussen. Vroegen ze. Dat zagen wij wel zitten. Wim werd ingerekend in Team OSB, met resultaten als deze. Ik vormde op mijn eentje 'team gordijn', met als plan om 4 hoge ramen te voorzien van bekleding: witte dikke Ikeastof met een dip dye randje.

Alles goed en wel, tot en met 'Ikeastof'. Want zat daar het probleem. Nadat we eindelijk hadden uitgevist hoe we de verfopdracht letterlijk vlekkeloos zouden kunnen uitvoeren, en zo horizontaal mogelijk, bleek de stof spelbreker. 5 van de acht gordijnen maakte ik met oldschool Ikeastof, die al een jaar of 8 in mijn kast lag, te wachten tot ons eigen huis gordijnen zou krijgen. Voor de rest van de Aalstse ramen ging ik nieuwe stof halen. En daar wrong het schoentje: beide stoffen bleken totaal anders op het verfbad te reageren.

Dit soort veelbelovend gepruts...

... resulteerde in donker petrol gordijnen in de oude stof, en exemplaren in een onbestemd grijs als ik nieuwe stof in de verf doopte. Terug naar af. Dip dye plan afgeblazen, witte gordijnen wachten op verzending naar Aalst.

Om dat ene stuk geverfde proefstof toch mijn geweten te laten blijven ambeteren, kreeg het een andere bestemming, dagelijks in mijn zicht. Zanne voert al weken strijd voor het aandoen van een jas, als het niet regent. Naar 'koude' heeft ze geen oren. Ik gooide het over een andere boeg dan te blijven argumenteren. Dus als u haar tegenkomt en dit maaksel komt ter sprake, onthoud: dit is geen jas. Dit is een 'manteltje'.

Een manteltje waar ze blij mee is!

Ik maakte Straight Grains nieuwe Moiano Coat, in een redelijk 'naakte' versie. Ik liet alle opties weg. De stof heeft iets van de zee, en de zee is mooi zonder franje. Bovendien leken zichtbare stiksels me geen goed idee. Ik weet niet of u vertrouwd bent met deze Ikeastof, maar ze bestaat uit allemaal fijne ribbeltjes en is heel stug. Als je naald niet exact de draadrichting volgt, of er loodrecht op kan stikken, gaat ze er op dansen, ook als je voor een steviger exemplaar kiest. En dat geeft een lelijk zigzagresultaat. Ik ging dus voor 'heel flink strijken', voor de rest is de jas een naadloos exemplaar.

Ik veranderde verder maar 1 detail aan het ontwerp: ik verhoogde het mouwbeleg. Om de 'horizon' min of meer te laten doorlopen. Oh ja, en de knopen zijn nep, daar zitten grote drukknopen onder.

In het geverfde stuk zie je hier en daar een wit vlekje: daar zat een stukje washitape om te markeren tot waar ik mocht verven. De dame op YouTube zei dat het geen kwaad kon voor het eindresultaat. Misschien houdt zij van bootjes die weldra Engeland bereiken?

De bestemmeling wilde hem meteen aan. Hoera. Dat mag nooit voor de foto's zijn geschoten, dus ze stepte vanmorgen in de vroegte naar het fietswegje voor pre-school-beeldmateriaal.