"Is het waar dat je verdwijnt als je
iemand een hand geeft?" Haar hoofd schuin, ogen die geen focus verliezen en daarboven twee
wenkbrauwen in een deuk. Alsof ze haar blik met twee accenten kracht wilde
bijzetten: ik! snap! het! niet!
Zanne was
op zoek naar houvast. Ze had een zin opgevangen die ze niet kon plaatsen en
haar interpretatie was weinig geruststellend. Ik nam een momentje
'achteruitdenktijd' en we slaagden erin de oorsprong van haar argwaan te
achterhalen. Op de radio zong muzikaal poeet Bart Peeters: "Liefde
is alles wat er blijft wanneer de rest verloren is. Leg je hand in de mijne,
tot we samen verdwijnen, onhoorbaar en onzichtbaar worden, onpeilbaar of iets
van die orde, en zonder loopt het meestal ergens mis."
Moeilijk te
kaderen als je vijf bent! Stel je voor: je legt je vingertjes in de hand van
iemand die je vertrouwt en hopla, weg van de wereld. En wat moet ze zich dan
bij het woord ‘onpeilbaar’ hebben voorgesteld…
Zannes
groeien wordt getypeerd door momenten van argwaan, gevolgd door geruststellen
en leren. Eigen aan de leeftijd, ongetwijfeld, niet eenvoudig maar ook mooi en
nieuw voor ons. Liv van zeven wordt nauwelijks verontrust door dingen die ze
nog niet begrijpt: ze lijkt te filteren. Snapt Liv het niet, dan gaat ze er
niet op in.
Gek genoeg
lijkt de taalontwikkeling van onze dochters op de manier waarop ze met een
puzzel aan de slag gaan. Liv kiest een haalbare puzzel uit de kast en start met
hoekjes en randen. Binnen dat vatbare kader puzzelt ze het geheel bij elkaar.
Hoe ouder ze wordt, hoe groter het aantal stukjes: ze doseert de uitdaging. Zanne
kiest een doos die prikkelt, of die nu negen of driehonderd stukjes telt. Ze puzzelt
vanuit de kern, met de nodige frustratie en roep tot hulp. Maar ook met iets
indrukwekkender resultaat.
Dus denken we regelmatig terug aan het moment waarop de knoop in haar hoofd verscheen, om hem samen te ontwarren. “Pieter Konijn gaat voor zijn vrienden door het vuur. Mama, dat is lief, denk ik, maar waarom moet hij branden?”
Dus denken we regelmatig terug aan het moment waarop de knoop in haar hoofd verscheen, om hem samen te ontwarren. “Pieter Konijn gaat voor zijn vrienden door het vuur. Mama, dat is lief, denk ik, maar waarom moet hij branden?”
Column in Meertaal
Mooi!
BeantwoordenVerwijderenRiet de columnschrijver, oh wat een eer! En hoe meer ik hier lees, hoe meer ik mezelf in Zanne zie.
BeantwoordenVerwijderenMooi, heel mooi.
BeantwoordenVerwijderenkrak mijn dochter... - zo mooi geschreven!
BeantwoordenVerwijderenFijne column..
BeantwoordenVerwijderenooh!
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar, hou haar goed in de gaten en dicht bij jullie hart die Zanne!
BeantwoordenVerwijderenMooi geschreven. Taalverwerving lijkt voor de ouders vanzelf te lopen, maar de kleintjes werken hard. Goed om daar af en toe eens bij stil te staan.
BeantwoordenVerwijderenAcheruitdenktijd, eentje om te onthouden. Onze zoon van vijf kan ook met zo'n vraagstukken komen, waarvan mijn hoofd gaat fronsen. Samen denken en kaderen, en inderdaad geruststellen.
BeantwoordenVerwijderenMooi!
BeantwoordenVerwijderenMooi!
BeantwoordenVerwijderenprachtig! zo'n mooie illustratie van hoe anders en uniek iedereen is.
BeantwoordenVerwijderen