Botanicals in da mix(er)

Die botanicals, dat is zo hard nu dat ik daar nu vollenbak voor moet gaan. Want ik zie dat graag, het geeft imaginaire zuurstof. Het is alsof je rondloopt in de plantentuin. (Je lòòpt dan ook rond in een plantentuin, in a way.)

About blue fabrics lanceerde een nieuwe reeks groensels en ik vulde maar wat graag mijn persoonlijke garderobe aan met enig palmblad. 

 

Na mijn succeservaring van de vorige keer wist ik: die french terry en ik, wij passen bij elkaar. Want dat is stof die niet kan beslissen of ze nu tricot of sweaterstof wil zijn. En zo ben ik ook: voor- en rugpand waren al geknipt toen ik nog moest beslissen of het een trui of een longsleeve zou worden.

Het patroon tekende ik over van mijn favoriete thuis-rondloop-sweater.

Er was sprake van een lichte omzwerving langs 'pyjamablouse'. Want de grens tussen homewear en slaapkledij is soms gevaarlijk dun, vind ik. Mouwen uit dezelfde stof bleken het geheel over die grens te laten wandelen, dus ik knipte die mouwen uit dunne jeans. 

Ik durf wel eens te negeren met welke stofsoort ik aan het werken ben. Meestal gaat het dan over het negeren van elasticiteit (lees: tricot als katoen verwerken), wat me vervolgens doet putten uit mijn uitgebreid arsenaal aan ketterwaardige krachttermen. Maar hier deed ik het andersom: ik gebruikte jeans als tricot, en ging er van uit dat de rek in voor- en rugpand de vreemde-eend-heid van die jeans wel zou compenseren. Ik kreeg gelijk.

Voor de halsboord ging ik voor een dun randje french terry, doorstikt met een zigzagstiksel. Als we buiten de slaapgeriefzone wilden blijven, zag ik het niet meteen goed komen met echte boordstof.

Dat het geheel plots ook hemdallures kreeg, gebeurde eerder toevallig. Als in 'de mouwen waren wat aan de nipte kant'. En een boordje in palmen, nah, dan leek het weer of ik de Bednetcampagne een paar weken aan het rekken was. Dus ik voegde, een beetje op gevoel, een soort van XL hemdsmouwboorden toe.

Dat van dat 'op gevoel' is te merken aan de niet al te symmetrische plaatsing. Maar geen hond die naar je polsen tuurt als je buik vol palmen staat, toch?

Mocht u zich verder afvragen waarom het hier zo rustig is, en waarom ik in mijn styling zulke vreemdsoortige witte accessoires heb toegevoegd, wel, ik kan gecombineerd antwoorden op die vraag.

Het is rustig omdat ik op mijn nest zit. Uit de eieren komen ook een soort botanische creaturen, wacht maar af. Maar het is ook rustig wegens technische werkloosheid. We sluiten af met een wijze levensles:

Stel, je kinderen willen na een week vaderloosheid de thuiskomst van de man van hun leven vieren op hun eigen manier. "Met een nepdrol, we doen of die van kater Sushi is, en leggen hem in de inkomhal." Het ding dient geschapen volgens de wetten van de DIY-bijbel die YouTube heet. Stel, je vindt dat wel een lollig plan en je staat op een doordeweekendse zaterdag aan het aanrecht. En gaat met een staafmixer een hoop geweekte WC-rolletjes te lijf, gemengd met pindakaas en chocoladesaus. Denk er dan even aan om de stekker uit het stopcontact te halen, voor je met je linkerwijsvinger een stuk vastgelopen karton uit de messen haalt. Een gewaarschuwde ploetermoeder is er twee waard, niet?