Liv is Zweeds voor leven: part I

Waar het hart van vol is... loopt een blog van over. Of zo. Mijn ogen wandelden gisteren blinkend door een snoepjeswinkel, aka mijn fotobibliotheek, en het zoetste snoepje ziet u hier.

We vierden Livs lentefeest. En omdat deze fiere moeder bezwaarlijk objectief kan blijven bij het selecteren van beeldmateriaal om te berichten over dat heuglijk feit, is het mapje met gekozen exemplaren zo lijvig dat ik de verslaggeving opsplits in twee blogberichten. Want mijn mondhoeken lijken wel met elastiekjes aan mijn oren vast te hangen als ik eraan terugdenk. Maar wie weet lijken uw oogbollen in de wasmachine te zitten als ik u 37 foto's als ontbijt serveer. 

Zodoende, part I: Livs outfit. Ik naaide zoveel shortjes dat ik uiteindelijk exact een week voor het feest aan Livs outfit begon. Een aanrader: je weet op zo'n moment al zeer goed wat voor weer het gaat worden. Het jurkje kreeg veel meer zomers karakter dan de oorspronkelijke schetsen. 

Ik zeg jurkje, maar eigenlijk zijn het er twee. Liv tekende het plan al in januari. Ze zag ergens in de toen pril verschijnende feestcollecties een rokje met een onderrok vol gouden katten, en daarover een laagje blinkende tule. Dat wilde ze ook.

Blinkende zachte tule, dat kan je niet zomaar in elke stoffenwinkel kopen. Maar we schrijven januari, aka soldentijd: in de laatste koopjesweek vonden we twee tuturokjes bij JBC waarvan de toplaag perfect aan de eisen voldeed. Maat 146, veel te groot voor Liv, maar extra stof voor ons project. En kijk, mission accomplished, het werd effectief wat dochterlief in haar hoofd had. De volledige overjurk zit in elkaar met rolzomen, het bronzen glitterelastiek dat aan de rokjes zat past prima bij het geheel.

Hoewel Liv een grote kattenvriend is - u keek misschien naar het rokje op bovenstaande foto maar huiskat Sushi figureert als modelafleider - wilde ze toch geen katten op haar lentefeestjurk. Liv is Zweeds voor leven, en dat vindt ze zelf bijzonder grappig. Elke zin waarin ze de kans krijgt om leven door Liv te vervangen, krijgen we hetzelfde mopje voorgeschoteld. Op haar feestjurk wilde ze dus graag 'Liv in alle talen van de wereld'. 

Ik geef toe, het zijn niet alle talen. En ik geef ook toe, dit onderdeel van de vestimentaire onderneming werd iets eerder voorbereid dan de rest van het last-minutewerk. Samen met Kathleen doopte ik een paar maanden geleden zowel haar Cameo als haar Bobbinhood kit. Dat was een plezante middag vol 'aarch, kijk wat dat ding nu doet!' en vervolgens vol hele kleine snippers uit een stencil prutsen. De test was hoopgevend. Aan het einde van de rit deed Eva het snijwerk nog eens netjes voor me over. Omdat er nog wat talen extra op het blad mochten, maar voornamelijk om de eenvoudige reden dat de proefdruk uitwees dat ik in al mijn enthousiasme twee keer het woordje 'is' was vergeten. (Waar het hart van vol is, slaat het hoofd van tilt.)
Dankjewel, dames!

Liv koos een mooie lap satijn uit bij Pauli, in warm-mint (bestaat dat?), een kleur die volgens kleuranalyse volgens mij bij haar huistype past. Maar mijn fototoestel heeft het - net als Jani- blijkbaar niet op kleuranalyse begrepen. Op elke foto ziet de kleur er anders uit. De gouden print valt hier en daar onder de noemer 'blurry but perfect', moeder en dochter konden tevreden over naar de ontwerpfase. 

Ik durf het jurkje niet zo goed te wassen, omdat de lettertjes er bovenop lijken te liggen en dat effect door het dragen hier en daar al verdween. Al is een jurk als wanddecoratie ook maar jammer. Vooral omdat ik er met opzet voor zorgde dat de onderjurk doordraagbaar is. Meisjes van acht hebben doorgaans het lak aan beweringen rond eventuele overdressedheid van hun outfit, maar ik kan me gelegenheden voorstellen die fragiele laagjes tule niet zouden overleven. Het onderjurkje werd dus een heel eenvoudige halterjurk, met een plooitje aan de hals.

Aan het rokdeel zitten brede plooien om de print goed tot zijn recht te laten komen. 

In de zijnaad zit een blinde rits, en daar moeten we het toch even hebben over de nadelen van last-minute werk. Die rits is blurry but not perfect. En ik had niet de tijd om ze er nog eens opnieuw in te stoppen. Maar doordragen is 'voor later', doel van de dag was gelaagdheid, en met de tule erover kraaide geen haan naar trekkende zijnaden. (Of dat gekraai kwam toch niet tot bij mijn oren.) De hals van het tule jurkje werd afgewerkt met een smal kanten lintje en de rugpanden zijn gewoon afgewerkt met een rolzoom en vallen wat open.  De jurkjes worden samen met de halterjurk geknoopt in de hals, met als gevolg een sierlijk lintenspel op Livs rug. 

Goed voorbereid op het weer, zei ik, het werd dertig graden dus geen vestjes nodig? Dat was even buiten Liv en haar wens nummer 1 gerekend. Op de foto ziet u de proefdruk - die met de ontbrekende issen dus - aan de voeringkant van een bomberjas. Oh jawel. Dertig graden. Bomberjas.

Want nog voor het Liv-Leven plan op tafel kwam, vroeg ze al een ding met kameleonpailletten voor haar lentefeest. Zij wilde eigenlijk een hele jurk in dat soort stof. Dat werd een vriendelijk veto. Aan het begin van de plannen mocht ze kiezen tussen een weekendje-enig-kind of een lentefeest. Ze koos een feest, en 'iets in een micro over mezelf' - daarover later meer - maar ik had niet meteen een rode loper en een kind als een discobal in gedachten als we het hadden over die micro. Dus beloofde ik haar van in het begin een vest. En daar stapte ze niet vanaf. 

In diezelfde JBC tijdens diezelfde solden kochten we een trui voor dames. Het rugpand en de mouwen bestaan uit een soort ongelooflijk zachte viltachtige stof die eruit ziet als heel soepel leder. Het voorpand waren pailletten all over. 

Geen van beide stoffen werden met liefde verwerkt, maar uiteraard bakken van dat laatste toen ze zich fier in haar bomber hees. 

Ik knipte de hals uit dezelfde stof en recupereerde de mouwboorden. Als accentje vond ik een soort van imitatie paspelzak uit die schuin over de volledige breedte van het zijpand loopt. 

Zij vindt het geweldig dat mensen haar rug aaiden om de blinkdingen om te keren. (Tijdens de volle 10 minuten bomberdraagtijd op het feest...)

Ook van haar schoeiselkeuze stapte Livjelief niet af, hoewel we gouden sandaaltjes als reserve hadden klaarliggen. Die schoenen lagen wel al heel lang in de kast. Wat dat betreft volgden we braaf allerlei stressgevende feestplanners en bezochten we de schoenenhemel-om-de-hoek toen het daar vol feestvarkens-to-be liep. Eigenlijk hadden we allebei groene schoenen met gouden bliksemschichten op het oog, maar die bestonden tot ons verdriet maar tot maat 32. Dus gaf ik Liv min of meer carte blanche en werd het ook hier iets 'schitterend' en gniffelend: sneakers met konijnenoren en een pluimstaart. (En een vriendelijk verzoek aan Ocra om vanaf nu gewoon de groei van Livs voeten te volgen met hun prachtcollectie.)

De schoenen waren dan wel weer inspiratie voor Vanille Charlotte voor Livs verrassingstaart. De trouwe bezoeker weet dat ik me zelf al wel eens durf wagen aan enig suikerpastageknutsel. Maar deze keer leek de hoeveelheid te organiseren  aangelegenheden al ruimschoots hooi voor mijn vork, en liet ik de taart over aan de pro's. Ik stuurde een foto door van de gekozen stoffen en accessoires en gaf Veerle carte blanche. Het waren de schoenen die inspiratie gaven voor een konijnentaart in warm-mintgroen met goud - en de schattigste konijnensnoet. Hier zie je ze in vol ornaat. Liv was in de wolken. (En verorberde een oor. Oor twee was voor Zanne, oh zoete zusterliefde.)

We vulden aan met onderstebovenflan (Livs favoriet), fruitsla-die-nog-geen-sla-is (wegens fruitkieskeurig feestvarken), rabarbertaart van Kir (waarover later meer) en home made ijsjes met yoghourt en fruit (want het was dertig graden). Over de rest van het feest zet ik volgende week nog een lenteboompje op. En zal ik dan nu dat jurkje eens wassen?