The Neverending Story

Mijn verlengde weekend eindigde met een buikgriep. Dat zei de dokter vanmorgen. En ik bleek 'de 6de beller' op het werk, want de bedrijfsarts zei het daarnet nog eens. Dus lig ik in de zetel, afgewisseld met het prikloos maken van halve glazen cola, het enige wat ik verdraag. En met het afsteken van ellenlange monologen aan de telefoon. Of op dit blog. Want zieke mensen zagen. (Zeuren. Voor de Nederlanders onder ons). U wordt hier dus willens nillens blootgesteld aan een eindeloos en onsamenhangend relaas van mijn weekend.

Een weekend ...

... waarin er ramen werden uitgeplakt, zodat Livs vake en ik van top tot teen onder de pleister hingen ...

... met dit bevredigend resultaat ...

... en met het gevolg dat Livs Opajan pleistervrije oppas speelde ...

... en zijn kooroptreden oefende met Liv op de arm, waarbij hij haar sokken onorthodox hoog optrok ...

... wat Liv zich allemaal liet welgevallen, tot Opajan op de blokfluit naar de toon zocht.

Waarop Liv telkens in wenen uitbarstte.

Waarop er werd verondersteld dat ze net als Mozart muzikaal is en gevoelige oren heeft.

Waar ik nog niet zo zeker van ben.

Waar ik wel zeker van ben: ze is in elk geval nog een tijdje happy single.

Want ze ontwikkelde dit weekend de vreemde gewoonte om vijandelijk te blazen en met opgetrokken neus scheel te kijken naar speelgoed dat haar erg interesseert.

Hoe gaat dat kind ooit aan een lief geraken ...

... maar ik dwaal af. Een weekend dus, waarin ik ook de nis in de woonkamer van behang voorzag...

... wat naar 'afwerkingsfase' ruikt.

Wat een verademing is.

Gezien die woonkamer er een paar maanden geleden nog zo uitzag...

... waarna het was gepermitteerd dat ik ook nog iets deed wat ik leuk vond. Een kleedje maken bijvoorbeeld. Voor Liv.

Een tijdje geleden tikte ik voor 8 euro dit overalletje op de kop, op een tweedehandsbeurs. Ik was daar héél blij mee, want ik had identiek hetzelfde ding vorig jaar in mijn handen gehad in de winkel. En daar kostte het er 60.

Allerheiligen, dus familiefeest. Om het voor de iets ouderen van dagen duidelijk te houden dat het hier een dochter betreft, riep Livs outfit om een iets vrouwelijker touch. En wat is er vrouwelijker dan een overgooier? (Voor een baby dan toch...)

De stof heet 'Kakadoe' en komt uit de Vermiljoenshop. Ik ben helemaal weg van die grappige vogeltjes. Het stof was misschien iets te stug voor een kleedje, maar daardoor ging het een beetje 'staan' en dat vind ik juist leuk. Want meestal komen kleedjes pas echt tot hun recht als kindjes zelf recht kunnen staan, vind ik.

De stof verwerkte heel makkelijk. Wat niet gezegd kon worden van het rommelruitje wat ik voor de voering gebruikte. Maar de combinatie van dat groen met een paars ruitje doet het wonderwel goed, hoewel ik eigenlijk niet zo van paars hou.

Vooral de achterkant van het kleedje vind ik er heel leuk uitzien.

Heel eenvoudig patroontje, makkelijk zelf te maken op basis van een kleedje dat je hebt liggen en dat ruim past.

Ik zag het onlangs eens op iemands blog als kliederschortje, sorry, ik weet echt niet meer waar. Ook bruikbaar voor jongens dus, in een iets rechtere versie en in toile cirée in plaats van katoen. Als je geen voering gebruikt, gewoon een biasbandje rondom, kan je het zonder knoopjes maken op de schouders, want het is breed genoeg voor over het hoofdje. Ik probeerde dat eerst ook, maar dan met voering. Om dan tot het besef te komen dat ik dat van z'n leven niet meer gekeerd kreeg na het voeren... Het werd een soort van oneindige lus. Zoals in de truc met de papieren ringen.

Toch maar met knoopjes dan. In de reeks 'mijn allereerste keer', vandaag: knoopsgaten.

Het vergt nog wat oefening. En een nieuwe naaimachine, misschien.

In zijn geheel ziet het er zo uit.

Je kan het als je wil dus ook meteen uit één patroondeel maken. Ik deed dat niet, omdat ik aanvankelijk dacht dat ik een knoopje onder de oksel nodig had om Dokter-Bibber-gewijs het kleedje over Livs hoofd te kunnen trekken zonder dat ze het merkte. Maar dat was voor mijn voering-ontdekking. En met dit format is ze ook erg tevreden.

Al lag ze al gauw op de mat met haar poep (achterwerk, alweer voor de Nederlanders) in de lucht.

Vrouwelijkheid. Er is nog werk aan.

P.S: Het werd me in de reacties lief gevraagd, dus ik tekende voor dat kleedje even het patroontje uit. Maat 74 ongeveer, maar naar believen verklein/vergrootbaar aan de hand van een passend kledingstuk. Liv heeft nu iets tussen een 68 en een 74, maar er moest nog een pakje onder. Plaats van knopen en gaten best pas bepalen als je het eens hebt gepast, en niet volgens wat hier getekend staat. Ik voorzag ook nog een knoop ergens in het midden van de rug, om beide rugdelen samen te houden. Maar daarvoor moet je het zeker eerst eens passen. Print onderstaande pdf's zonder verkleinen op A4 en plak ze teken elkaar zoals aangegeven.

één - twee - drie - vier