Dassenkwal

Dit project is een deel van mijn job. Een Kinderhoogdag is een cultuurfestival voor kinderen van 3 tot 12 jaar, hun ouders, grootouders, en iedereen die mee wil vieren. Zo'n dag - meestal een zondag - zit tjokvol voorstellingen, bewegings- en creatieve workshops, straattheater, acrobatie, circus en muziek.

Ik heb die omschrijving al talloze keren neergeschreven. In evaluaties, dossiers, persberichten. Het voelt vreemd om dat hier nu zo bloggewijs toe te voegen. Maar het misstaat hier ook absoluut niet. Velen onder u hebben bloedjes die we tot de doelgroep kunnen rekenen. En ook voor wie geen koters op sleeptouw heeft, is een Kinderhoogdag aangenaam tijdverdrijf. Ik bezoek ze allemaal. Ik kan het weten. Vlaams-Brabant dient binnen uw bewegingscirkel te liggen. Maar gezien we in een pierenland leven, is dat voor het volledige inheemse deel van mijn blogpubliek geen enkel probleem.

Is dit onversneden reclame? Allerminst. Ik wilde het eigenlijk hebben over Recykleren. U bent vast Boomies Recykleerweek nog niet vergeten, waarvoor ik mijn bijdrage leverde. Het effect is groter dan ik zelf had verwacht. Het is is meer geworden dan een bijdrage, of een week. Het is een reflex geworden. Als ik ergens een mooi stofje ontwaar of een voorwerp dat textiel bevat, denken mijn hersenradars meteen aan 'wat kan het worden'. Dat 'het' al is verwerkt in een kledingstuk, dat in het beste geval spuuglelijk of stuk is, is geen bezwaar.

Op de Kinderhoogdag in Grimbergen dit weekend, stond een molen gemaakt door iemand die geboren is met meer dan een Recykleerreflex. Het moet een gen zijn, denk ik. Ik had voor de gelegenheid mijn hele huisgezin op sleeptouw en mijn oudste, very into molens, nam plaats op een, euh, dassenkwal. Ik herhaal. Een dassenkwal.

Een kwal gemaakt van prachtig gecombineerde oude dassen. Het kind dat voor Liv op de molen zat, had ook een kwal maar zat er niet rechtstreeks op. Zij nam plaats in een wokpan die ergens boven de kwal zweefde.

Ik keek mijn ogen uit. Die molen was wer-ke-lijk schitterend. Een beetje bevreemdend ook. Evenals de muziek. Er waren houten vissen. Eentje met vinnen van lepels.

Met scharnierende bekjes die de kinderen zelf konden bedienen. De vissen werden ondersteund met het onderstel van oude naaimachines. Bestijgen gebeurde via elegant gelaste draaitrappen. De molen was afgespannen met een omheining gemaakt uit houten hoofd- en voeteindes van bedden. En hij werd aangedreven door…

… matrozenkracht. Ik heb op Kinderhoogdagen al veel wonderlijks zien passeren. Maar dit, met de recente Recykleerweek nog vers in het geheugen, deed mijn mond verder openvallen dan die van de houten tonijn op de molen. Ik zal een oude das vanaf nu met andere ogen bekijken.