zaterdag 31 oktober 2009

Bezigheidstherapie

Een paar weken voor Livs geboorte verhuisde mijn grootmoeder naar het huis van mijn ouders. (Eigenlijk is het mijn groottante, maar dat is een lang verhaal). Ze is 95 (als ik het goed heb) en woonde tot nu toe zelfstandig. Maar daar stak één of andere ziekte in het voorjaar een stokje voor. Een rustoord was niet meteen een optie. Dus wordt er in de familie wel eens glimlachend gezegd dat mijn ouders en ik op hetzelfde moment een baby in huis kregen.

Dat glimlachen is helaas niet altijd het geval. In tegenstelling tot ons immer lachend broedsel, zit hun 'baby' af en toe volop in de peuterpubertijd. Ik kan dat hier met een gerust hart schrijven, zonder kans op familieruzies. Want al is mijn groottante nog volledig mee met de wereldpolitiek, ze laat af en toe een steekje vallen wat de dagelijkse werkelijkheid betreft. Haar computerskills zijn ook niet dat. Weinig kans dat ze dit te lezen krijgt dus. En bovendien spreekt ze Frans.

Bezigheidstherapie is dus aangewezen. Een emmer erwten peulen vond 'Tante' (spreek uit op z'n Frans) maar niets. En ook toen ze van mijn moeder de opdracht kreeg om kartonnen rondjes te knippen voor de aardbeienplantjes, wierp ze de ongevoeldigheid van haar handen als tegenargument in de schaal. Met volle gewicht. Met veel toeters en bellen.

Maar een broekje breien voor Liv, daartoe kreeg mijn moeder haar vreemd genoeg wél bewogen.
Want ze mag dan wel eens morren, mijn groottante en Liv zijn dikke vrienden. Liv straalt als ze in de buurt van Tante komt. Misschien ligt het aan haar Frans gekir, of aan de kanarievogel. Of aan de antieke bel die op haar nachttafeltje staat. (Eigenlijk een huwelijkscadeau van haar vader aan haar moeder - "Souvenir De Gand"-, zeer oud en dierbaar, maar als Liv binnenkomt wordt het speelgoed.)

Dus was mijn groottante een paar weken zoet(er). Wegens aan het breien. Het reslutaat ziet er waarlijk niet uit. Het poepdeel komt tot onder Livs oksels. Er zitten wel wat foutjes in. En als Liv op haar buik ligt, lijkt het of ze een badpak aan heeft met donkerblauwe broekkousen onder. Het broekje is bovendien zo dik, dat het van pas kan komen op skivakantie.

Maar toch draagt Liv het vandaag. Als eerbetoon aan dat dametje dat vroeger doopfeesten voor mijn hele poppenfamilie organiseerde. En dat nooit had verwacht de geboorte van neefje Stan en van Liv nog te mogen meemaken.

En wat betreft vestimentaire verantwoordheid: vandaag is dat hier het uniform. Er staat 'ramen uitpleisteren' op mijn programma. Mijn werkplunje is nu ook niet bepaald de elegantheid zelve.

10 opmerkingen:

  1. Ah, wat lief en wat knap dat ze nog zo kan breien op haar leeftijd! En misschien niet zo charmant, maar Liv kan weer lekker warm de winter door ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. allez, das toch lekker warm tot onder haar oksel? ik ben net een broek voor winand aan het breien die er waarschijnlijk qua oksellengte hetzelfde zal uitzien ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. ontroerend! Koester ze maar! Ik zou er goud voor geven dat mijn grootmoeder mijn dochters zou gekend hebben...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik was al heel lang niet meer komen kijken op de blog van Liv (zelf heb ik - zonder dat echt van plan te zijn - trouwens ook een Linusblogpauze ingelast), dus het was even schrikken toen ik deze foto zag: Liv is gegroeid als kool! En de broek is misschien wat 'apart' maar zelfs daarin ziet ze er beeldig uit.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Dit stukje heeft mij enorm ontroerd. Een broekje dat met zoveel liefde werd gemaakt, daarvan maakt het eigenlijk niet uit dat het tot aan de oksels komt of langs achter op een badpak met broekkousen lijkt. Liv ziet er alleszins erg tevreden uit.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Krop in de keel, doet me zo aan m'n eigen bom (oma) denken. Mooi verhaal! Al had die broek groene strepen met rode stippen en kon ze ze tegelijkertijd als muts aandoen, dan nog was het een "schoon broek"... hmm, ik ben vandaag misschien wat (te) emotioneel.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. als ze echt graag broekjes breit, dan heb ik nog wel patroontjes liggen... maar eigenlijk maakt het niet uit. Mijn meme heeft ook altijd dezelfde grijze sokken voor mij gebreid (die ik jammer genoeg toen niet waardeerde).

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Generaties apart, maar toch zo dichtbij. Ontroerend hoe je oma zich helemaal geeft voor Liv.
    Ik heb ook nog mijn oma...bijna 92 is ze en ik ben zo blij dat zij nog aanwezig is in het leven van haar achterkleindochters. Ik koester elke dag dat ze er nog is.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat een overdreven lollige broek :o).
    Maar ook en vooral: een heel lief en vertederend verhaal.

    BeantwoordenVerwijderen

Curieus naar wat jij er van vindt!