Archivaris

Een ex-collega van me wil voor ze 30 is 30 droomjobs testen. Echte droomjobs in haar lijstje. Maar evengoed een reeksje droomjobs-met-een-hoekje-af. Als ik een lijstje zou mogen maken, ik zou wel eens een dagje archivaris willen zijn. Niet voor het leven, oh neen, misschien zelfs maar voor een uurtje! Maar zo witte handschoenen, bladeren door oude handschriften, zelf verhalen verzinnen bij dingen die hun verhaal kwijt zijn geraakt: voor even lijkt het me best romantisch.

Verder ben ik uitzonderlijk slecht in het bijhouden van archieven. Foto's ongeplakt in een doos. Of onafgedrukt in een niet-gebackupte map op de computer. Een hele stapel papieren 'nog te verwerken'. Dozen vol 'garanties en gebruiksaanwijzingen', zowel nuttige als lang-niet-meer-geldige.

Maar de wandel van mijn kinderen wil ik wél in detail bijhouden. Wat ik mezelf de hele tijd verwijt ('hoe is het nu mogelijk dat ik dat niet meer vind') wil ik echt niet uit hun mond horen ('hoe kan het nu dat je niet meer weet wanneer ik voor het eerst heb gestapt'.) Tot nu toe hield ik dat vrij consequent bij in het Kind&Gezin-boekje. Maar ik kan mijn dames daar bezwaarlijk mee achterna lopen tot ze 18 zijn. (Stel je voor. Eerste kus. Die datum, dat uur.) Welk medium hou ik voor de rest het meest nauwgezet bij? Juist. Mijn blog.

U weet dat misschien niet meer, maar die is gestart als doorsnee babyblog. Over De Weeg, De Was, De Plas. Over hoe nieuw en dik en groot en lang en geurig en snuffelig en zacht die Liv wel niet was. Waarom anders eer ik hier in de blogtitel enkel mijn eerstgeboorne? Intussen is het eerder al handwerk wat hier de klok slaat. Maar toch zou een beetje dochterarchief geen kwaad kunnen.

Het idee is natuurlijk niet nieuw. Ik ben bijzonder fan van zijbalken-met-kindertaal. De (hoogstwaarschijnlijk) eerste, en nog steeds een van de grappigste staat hier. Maar ook elders volg ik de hersenkronkels van uw gebroed op de voet. Een kleine selectie uit mijn persoonlijke favorieten, copyright de-blogs-onder-de-links:

Schaartje: 'Is Choco een goeie naam voor een poes?' - Dora (2,5): 'Nee, want dan zou het een pot zijn.'

Bij de dokter. Kaan (6) wijst naar een meisje: 'Waarom is die hier?' Ruimtevisser: 'Dat weet ik niet jongen'. Kaan: 'Misschien om die schroef uit haar wang te halen?' (Meisje heeft een piercing onder haar rechteroog.)

Roos (3): 'Ik wil graag nog eens in uw buik zitten'. Mama P.: 'Dat gaat nu toch niet meer zoeteke'. Roos: 'Vanavond dan?'

MmeZsazsa: 'Hoe heet die mevrouw?' Jef: 'Ik weet dat niet, ik heb er Anita tegen gezegd'.

U vind dat misschien niet grappig. Maar weet u. Ik wel. Al lach ik dan misschien gemakkelijk. Daarom start ik vandaag, op zeer onoriginele wijze, iets gelijkaardigs. Voor elke dochter een pagina. Met de meest triviale dochter-ditjes-en-datjes. Eerste stap, eerste woord, eerste paar kapotte knieën, eerste hersenspinsels die het in mijn ogen verdienen om vereeuwigd te worden. Wie wil leest mee.

Stop de klok, Liv en Zanne. Even een momentopname. We starten... Nu!

En ik sluit af met de dooddoener 'al was het maar om later aan mijn kleinkinderen te kunnen vertellen.'