Baaisikkel baaisikkel baaisikkèèèèl race

Livs kribbe ligt - hoe kon het beter - op mijn fietsweg van thuis naar het station. (Of op de weg terug. Hèhè.) Een fietsweg die ongeveer 2,5 km lang is. De kribbe is dus, op zijn zachtst gezegd, 'dichtbij'.

Livs fietsstoeltje daarintegen is nog niet zo bereikbaar. Ze kan er al in hoor. Zo dik is ze nu ook weer niet. Maar er staat op 'vanaf 9 maanden', dus ze zakt nog een beetje puddinggewijs in elkaar.

Hoe moesten we haar dan met de fiets naar de kribbe brengen? Een fietskar krijg ik moeilijk geparkeerd aan het station (en ik ben ook een beetje bang dat ze zou verdwijnen). En met de draagzak op de fiets is volgens het werk van Livs vake geen goed idee.
Gelukkig heeft een pientere Nederlander de Steco Baby Mee uitgevonden. Vanaf 3 maanden kan je baby veilig mee op de fiets, in de maxi-cosi! Dat hebben we gisteren getest:
En hoewel Liv op deze foto haar welbekende Sint-Bernard-Hangwang-Ik-Vind-Er-Niets-Aan-Gezicht trekt: de rest van de rit vond ze best aangenaam. (Lees: na een minuutje of vijf lag ze in slaap.)

Kribbe, here we come! ('t Is te zeggen, in september we come! Want eerst blijft Liv nog even thuis bij vake.)

Door de kamer vloog een mug...

... vliegensvlug vloog daar een mug

't vliegen van de mug was vlug gedaan

want ze vloog tegen de muggenmepper aan!

Eén van de eerste liedjes die ik in de jeugdbeweging leerde. (Maar dan met vlieg in plaats van mug.) Een liedje op ons lijf geschreven de voorbije dagen! Of moet ik zeggen 'in ons lijf geprikt', want de mug vloog helaas niet tegen de muggenmepper aan...

We waren wat te lui om de hele nacht op te staan om vervelende zoemers richting Foreverland te sturen. Dus lagen we wakker. Draaiden we ons puffend om. Jammerden we over slaaptekort (net nu ik weer start met werken en mijn slaap dus nodig heb). Vervloekten we de schrijnwerker die nog steeds niet kwam, want nieuwe ramen betekent ook 'eindelijk muggenziften'.

En toen ontwaakten we. Keken we elkaar aan. (Krabbend). Knikten we en deden we zonder woorden wat ons te doen stond. Want we wisten allebei: tijd voor de muggentent!

Een muskietennet is een noodzakelijkheid als je met het raam open slaapt zonder muggenzift. Dus schaften we er ons eentje aan toen we in dit huis kwamen wonen. Maar Wim werd gek van dat gaas, dat 's nachts tegen zijn gezicht hing. Of tegen zijn benen.

Gelukkig is ons werfhuis een verzamelplaats voor elektriciteitsbuizen in alle soorten en maten, en ben ik niet vies van enig stikwerk. Dus twee stukgeknipte muskietennetten, vier elektriciteitsbuizen, een lap stof en vier lintjes later sliepen we muggen- en gaasvrij onder de zomerversie van een iglo. 's Ochtends moet ik door een paar lagen gaas waden eer ik een vrolijke Liv uit haar privéverblijf kan vissen, maar dat vind ik niet erg! Want de muggen, die ons bloed ruiken en verlekkerd naar onze residentie vliegen, stranden op de buitenkant. Ha!

Noot aan de handwerkhater

Noot aan iedereen die dit blog aanvankelijk las om te weten hoe het met Liv gaat:

De kans bestaat dat u intussen de indruk hebt dat u in een hobbyclub bent belandt. Ik moet toegeven dat de handwerkposts stilaan de overhand halen. Dat heeft - onrechtstreeks - ook met Liv te maken: het kind is zo braaf en makkelijk dat ik veel handwerktijd heb. Maar daar heeft u misschien geen boodschap aan.

Daarom speciaal voor u: met Liv gaat het goed! 't Is een vrolijk kind. Zo vrolijk zelfs, dat het moeilijk is om haar niet-lachend op de foto te krijgen. Wim vond dat we al genoeg lachfoto's hadden en ging op jacht naar een huilexemplaar. Liv lag op de verzorgingstafel en brulde de buurt bij elkaar, dus Wim zag zijn kans schoon. En toen gebeurde dit:

Drie klikken en ze lachte alweer, onze vrolijke vogel!

Kleine verbouwing

Smock, dames en heren, is in de mode. Ga maar eens windowshoppen, u zult zien!

Dat schept perspectieven voor kleding die enige aanpassing verdient.

Een voorbeeld.

Dit...

... is een (zwangerschaps?)tuniek die mijn moeder in een tweedehandswinkel vond. Ik heb hem nooit gedragen. Of hooguit één keer. Met buikbewoner was hij te kort, zonder buikbewoner was hij te lang en een beetje een aardappelzak.

Jammer. Want de stof, het kraagje en de mouwen vond ik prachtig.

Dit...

... is dezelfde tuniek na een kleine inkorting en drie rijtjes smock. Draagbaar, en zelfs resten-van-zwanger-buikje-verhullend.

Gingen de verbouwingen in ons huis ook maar zo snel...

Een rozig rijtje

Ik ben niet zo'n fan van twinoutfits.

Moest Liv een opvolgstertje krijgen (een zusje dus), dan zou denk ik zelden of nooit twee keer hetzelfde kleedje kopen, in een verschillend maatje. (Om te beginnen al omdat het leuk is om twee keer een kleedje te mogen kiezen.)

Hoe, vraagt men zich dan af, kwam ik aan dit rozige rijtje?

Wel.

Ik had nog een stuk roze bloemetjesstof en wou daar voor nichtje Rhode een smockjurkje van maken. Zoals meisjesmama.

Maar... (Bij Livs moeke volgt er zowat altijd een maar als ik een beschrijving of patroon moet volgen).

Maar...

Het bloemetjesstof was zo flinterdun dat ik het 'te smocken' deel eerst dubbelde:

En daardoor fronste het wel netjes, maar niet zo fel als enkel stof. Dus was ik bang dat het geheel te smal zou worden voor Rhodes lijfje, en sneed ik uit de lange gesmockte lap een voor- en een achterpandje, schuin naar beneden.

En toen ik dat had gedaan dacht ik hé! Hé! Als ik dat nu een beetje rond uitsnij krijg je een mouw! Dat is namelijk het leuke van smocken: eens de elastiek er in zit kan je die simpelweg vastzetten door er eens door te stikken, en dan kan je afknippen hoe je maar wil:

Helften tegen elkaar, en een biasbandje later was het jurkje al af. En omdat ik dus niet zo veel stof gebruikte als gedacht, door het beperkte fronsen, had ik van de overschot nog genoeg voor een jurkje voor Liv. (Dacht ik. Want het heeft al meteen enige vergroting nodig. Ik blijf blijkbaar in de ontkenningsfase wat de groei van mijn dochter betreft.)

Om het rijtje compleet te maken knipte ik uit een lapje nog een échte 'meisjesmama' (of een echte Martha Stewart) voor Beebie Tineke, de pop van Rhode. Want kindje-en-pop-in-hetzelfde-kleedje, dat mag wél. Ook een oubollig idee, maar eentje dat door de doorsnee tweejarige nog wel wordt geapprecieerd, denk ik.

Misschien ga ik ze nog 'versieren'. Applicatie of knoopjes of zo. Ik zie wel.

Drie rozige jurkjes op een rij dus. Hopelijk is er dan toch ééntje dat past.

Vindplaats

Wij vonden in Gent:

- leuke en allerminst prijzige stofjes

- een retrorokje om stuk te knippen en een kleedje van te maken

- een leuk museum met spullen uit de tijd van toen

- de bewuste soepbar (toevallig)

- nieuwe sokken (ok, da's op zich niet zo spectaculair)

- een nieuwe chocomelksensatie (Weense chocolade, met twee bolletjes chocolade-ijs erin)

- de retro-kruidenier met kruiden waar ik nog nooit van gehoord had

We vonden ook een brasserie met een schitterend interieur. Alleen al daarvoor moet je er eens langs als je in de buurt bent. Je krijg toegang tot het pand via een prachtige draaideur. Die was meteen goed voor een spannend moment voor Liv, al heeft ze dat niet beseft. Wim kwam op het lumineuze idee om haar daar met kinderwagen en al door te duwen, zodat zij alleen in zo'n hokje zat (want hij kon er zelf niet meer bij). En de wagen draaide niet meteen met de bocht mee (tja). En de deur draaide niet terug. Dus eventjes leek het of Liv daar opgesloten zou blijven zitten tot heel de deur gedemonteerd was. Maar toen bleken de wielen wendbaar genoeg en draaide de deur open. Danku Stokke. Mijn hart stond even stil, dat van Liv tikte haar vrolijk door haar middagslaapje heen.

Wij vonden helaas geen schoenen (of toch wel, maar niet in de juiste maat) en ook geen jarige Alba met lekkers in het park, want dat bericht had ik te laat gezien.

We vonden wél dat onze dochter de uitleg over 'vakantie' goed had begrepen, want ze sliep de klok rond en wij met haar mee.

En Liv, die vond het allemaal prima.

Kent u Gent?

Dringend oproep aan alle Gentkenners!

Wegens verbouwingen zit vakantie er voor ons niet in dit jaar. Maar Tante Linde en Nonkel Pieter, het oorspronkelijke doelpubliek van deze blog, zijn een weekje aan het luilekkeren in Frankrijk, dus wij mogen op vakantie in hun appartement in Gent. We vertrekken vanavond.

Men zegt dat er in Gent veel en leuke stoffenwinkels zijn. Men zegt. Maar waar? Wie kan het me zeggen?

Hoi Marcel

Hoi Marcel!

Fijn dat je op de koffie kwam. Het spijt me dat ik het grootste deel van ons kransje in mijn bed heb gelegen, maar hé, binnen een maand of drie trek ik het vast ook een hele namiddag zonder dutje! Je bent je tetradoek hier vergeten, toen je even gebruik maakte van mijn verzorgingsinfrastructuur. Maar geen nood, hij is al naar je onderweg!

Ik schrijf je om je even te waarschuwen voor mijn moeke. Want die smeedt snode plannen.

Een tijdje geleden kreeg ik een slab uit toile cirée, en dat moest mijn moeke natuurlijk eens zelf proberen. Fijn, dacht ik, dan heb ik er twee! Maar toen stikte ze er een grote 'M' op en dat vond ik wat verdacht.

Die M bleek niet voor Mmmmmelk te staan.

En voor zover ik weet heet ik Liv en niet Miv.

En toen kwam de aap uit de mouw: die slab is voor jou! Mooi is dat!

Ik had meteen door wat die moeke van mij van plan was. Het is babyboom in de vriendenkring en dan hoor je wel eens uitspraken als 'diens dochtertje later samen met diens zoontje, dat zou leuk zijn hè'. Mijn moeke had nochtans gezworen nooit aan dat soort onzin mee te doen. Maar ik ben er zéker van, als ze een lijstje met potentiële schoonzoons zou maken, jij stond bovenaan! Omdat je Bambi-ogen hebt, zegt ze. (Wat dat ook moge zijn: ik ben nog te klein voor dat soort griezelfilms.)

Enfin, zeg dus niet dat ik je niet heb gewaarschuwd hè. Ik ben zonder twijfel een prima partij, maar een schoonmoeder als mijn moeke, daar zou ik toch nog eens over nadenken.

Tja, hou in elk geval je brievenbus maar in de gaten. Want die slab is, samen met je tetradoek, naar je onderweg.

Groetjes!

Liv

Een net-niet-verwaarloosde vader

Ik las de blog van meisjesmama, was helemaal klaar om te smocken, en liet met mijn gekende kinderlijk-enthousiaste gezicht een eerste probeerlapje aan mijn echtgenoot zien.

Hij trok een pruillip. 

Deze keer niet omdat hij het stofje niet mooi vond. Maar ik had hem al lang een bewaarding voor zijn inbussleutels beloofd. En ik blééf maar kindjesdingen maken.

Oh-ow. Dat is dus één van de gevaren van het kersverse ouderschap, hè! Vaderverwaarlozing. En dat met de hoogdag der vaders in aantocht. Snel! Dacht ik. Doe iets!

Dus:

- Lapje vilt

- Stukje Chiro-toile-sirée (Want op de Chiro, daar leerde ik de echtgenoot kennen. Romantiek en inbussleutels, mooi is dat!)

- Een uurtje werk en één gebroken naald (Beetje te veel lagen op elkaar.)

En een uurtje later was er dit:

En toen was de echtgenoot blij. 

Oef!

GSM voor baby's

Een GSM. Nog moeilijk uit de wereld weg te denken. Maakt veel lawaai, is op de trein erg irritant, maar kan ook heel handig zijn.

Als je dat vertaalt naar de leefwereld van een baby, dan kom je volgens mij uit bij het knisperboekje. Er zijn weinig baby's die er geen hebben, het maakt ook lawaai, en dat kan na een tijdje ook vervelend worden. Maar het is ook behoorlijk handig, want het houdt je baby erg lang zoet.Zoals u intussen al weet heb ik de vreemde neiging om dingen te 'opereren' om te zien hoe ze in elkaar zitten. Zo ook met het knisperboekje. Ik wilde graag een hoes maken voor het verzorgingskussen, met daaraan vast een bijpassend knisperspeeltje aan een touwtje. Dus ik kocht zo'n knisperding (in de Hema, want daar scheur je je broek niet aan het opereren van speeltjes) en ik knipte het open om de binnenkant te kunnen gebruiken.

Was dat even een teleurstelling!

Ik verwachtte een fancy knisperende substantie. Ik had gehoopt op een openbaring, zoals toen mijn overgrootouders voor de eerste keer de televisie zagen.

Niets openbaring: het ging om gewone plasticfolie. In weelderige hoeveelheden in mijn inpakkast te vinden, want zo'n nieuwe baby brengt wel wat bloemen en cadeautjes met zich mee.

Na de teleurstelling kwam de werkijver: als het toch om gewone plasticfolie ging, dan kon ik vanaf nu eindeloos knisperdingen maken! Dus toen kleine Jasper werd geboren, maar nog wat te mini was om meteen te gaan bezoeken, was het idee voor een opstuurbaar cadeautje snel gevonden:

Wie zijn vingers al voelt knisperen en een zelfgemaakt exemplaar wil: hier vind je de handleiding! Voor een handleiding appliceren verwijs ik met graagte naar Mme Zsazsa, want men moet zijn leermeester erkentelijk zijn. Toen het boekje af was bedacht ik dat ik alle bladzijden beter had gemaakt zoals de kaft. Dan kon het boekje helemaal open liggen op de middenbladzijden. Maar dat is voor een volgend exemplaar. Als jij aan de slag gaat doe je het dus best wel zo.

Retro-vintage

Ik ben er steeds jaloers op: de bloggende medemens die zijn vintagevondsten aan de lieve lezer showt. Ik ben dol op die stippen en ruiten en bloemen uit de tijd van toen. Maar ik schijn niet de gelukzak te zijn die ze voor een appel en een ei op de rommelmarkt op de kop kan tikken. 'Vintage'. Ik hoor er altijd 'vinden' in en ik ben duidelijk geen goede vinder.

Dus ik was dolblij toen Livs Tante An met dit kleedje op de proppen kwam:

Livs oma kreeg het cadeau toen Tante An geboren werd. 

Maar is dat dan retro of vintage? Ik dacht altijd dat dat hetzelfde was. Fout! Vintage heeft niets te maken met vinden, leerde ik van Irritaal. Vintage is 'meer dan 40 jaar oud'. En retro is 'iets nieuws naar oud ontwerp'.

Tante An is ... . (Neen, dat gaan we niet doen. Je vraagt een dame niet hoe oud ze is, dus je gooit haar leeftijd ook niet te grabbel op het internet.) 

Tante An is thirty-something, laat ons zeggen. Dus het jurkje is noch retro, noch vintage. Maar wel leuk!

De Alternatieve Krant

Ze zijn op veel babyblogs te vinden. De foto's van papa's-met-het-kindje-met-de-krant.

Het komt nu eenmaal in veel vredige huisgezinnen voor: baby zit aan de ontbijttafel op schoot van de vader, en vader leest de krant. En baby lijkt mee te lezen. En dat is een foto waard.

Livs vake heeft, tot zijn grote spijt, niet veel tijd om de krant te lezen. Wims 'Morgen' is vaak niet voor vandaag. Wegens verbouwingen.

Maar omdat we toch niet achter willen blijven wat meeleesfoto's betreft:

Getiteld: 

'Liv leest plakkertjes-voor-op-de-zekeringkast'.

En om het helemaal af te maken was Liv ook nog eens zo vriendelijk om scheel te kijken voor de foto.

Hoera.

Zelfgemaakt, the sequel

Voor de mensen die het verhaal van de Treesslofjes hebben gevolgd: bij de jongensversie stelde ik voor om de sok onder het vilt vast te zetten, zodat je een soort turnpantoffel krijgt. Ik heb het eens getest:

De sok zit mee vastgestikt onder de siernaad. Die naad doet het geheel er een beetje van-bij-de-indianen uitzien. Maar dat heeft nog wel iets, vind ik.

(Wie 'Calender Girls' heeft gezien weet dat ik voor de foto beter een uur had gewacht. Zodat de afdruk van Livs sokken uit haar beentje verdwenen zou zijn. Maar ach, voorlopig heeft ze nog geen modellenambities. Dus lieten we het maar even zo.)

Liv heeft intussen ook een nieuwe tuinbroek, nadat haar vader een vestimentair veto had gesteld over de vorige, wegens sound-of-music-allures. 

Deze mag ze wel aandoen:

Liv 2.3

Stel u de volgende scène voor.

A - Ik weet niet waarom hij huilt. (Kijkt ongerust naar de krijsende baby op de arm).

B - Tja, dat is altijd zoeken hè. (Kijkt meelevend).

A - Hij kan het nog niet vertellen hè? Een baby, daar krijg je geen handleiding bij! 

B - (Probeert de meelevende blik aan te houden maar zoekt tegelijk naarstig naar een vluchtweg.)

Herkenbaar? Daar komt vanaf nu verandering in. Want, dames en heren, mag ik u voorstellen: Liv, het eerste kind met een handleiding!

Ik zie u fronsen. Ik zie u naar uw telefoon grijpen. U twijfelt tussen het centrum geestelijke gezondheidszorg om mij te laten interneren, of de jeugdrechtbank om Liv dringend bij haar geschifte moeder weg te halen. Want een handleiding voor je kind, dat is zwaar overdreven, dat is een kind in een keurslijf dwingen, dat is barbaars, dat is op zijn minst iets voor een freak.

Het is, dames en heren, maar een mopje. Wees dus gerust! (En haal die hand van de telefoon.)

Want:

Vorige week doorstonden we succesvol het vakantie-experiment. We gingen drie nachten met Liv 'op kamp'. Dus dit weekend een stapje verder: Liv gaat voor de eerste keer logeren. Bij Opajan en Omabetty. Want de oudleiding van Wims Chiro speelt toneel en wij gaan kijken. 

Logeren dus. Een doorsnee ouder maakt dan een lijstje met tips & tricks om het subject van het babysitgebeuren handelbaar te houden. Maar Opajan werkt voor een bedrijf dat medische apparatuur verkoopt, en vroeg me vroeger vaak om mijn kritisch oog te werpen op één van zijn handleidingen voor het verplegend personeel. Dus, dachten we in een zee van tijd, op een doordeweeks moederschapsverlofdagje. Dus, laten we het kind eens van een handleiding voorzien. Versie 2punt3. Want zo oud is ze. 2punt3. Downloadbaar, zodat ze beschikbaar is voor alle toekomstige babysitters. Een losbladig systeem, zodat er upgrades geleverd kunnen worden. En nu maar hopen dat ze zaterdag geen technische defecten vertoont.