Tweeseizoenenjas voor warmbloedigen

Er zijn eigenschappen van jezelf, die je in je kinderen herkent, en waar je niet fier op bent. Je waagt je aan genenmeeting en koestert de absurde hoop om de exacte mix aan positieve punten door te geven, maar dat lukt denk ik zelden. Er zijn dingen die je met plezier doorgaf. En er zijn zaken die niet in jezelf zitten, en die je blij, en zelfs een tikje jaloers, bij je kind ontdekt. Zo word ik elke zomer weleens gegrild in een moment van onoplettendheid. Met de fiets van A naar B, en van wit naar rood. Terwijl Liv naast me prachtig bronst doorheen zonnemelk factor babyvelproof. En zo ben ik elke winter Miss Waarismijnfleece, terwijl Zanne bij min dertien naar school vertrekt met kniekousen en thuis komt met blote benen. En met stomende klachten over haar lekker / veel te warme winterjas.

Daar moest ik iets op vinden. Winterjasloos leek me geen optie. Want af en toe moeten 's moeders bezorgdheid én koude-voeten-barometer het halen van de koppigheid van die kleine ijsbeer. Maar ik had ook geen zin in een hele winter gezeur over wattine en te hoog dicht geritste kragen. En dus gingen we voor moduleerbaarheid. Als we een najaar krijgen zoals vorig jaar hebben winterjassen toch geen zin, dan kan ze met blote armen op pad tot in november, en is er dan pas sprake van 'tussenseizoen'. 

Ik maakte Straight-Grains Berlin, met enige lichte aanpassingen. 

Het jasje werd 2 maten verlengd, op vraag van de bestemmeling die graag jassen ziet die haar aan jurkjes doen denken. 

Ze vroeg ook een jas zonder gekriebel onder haar kin, dus ik maakte de staande kraag maar verlaagde een centimeter en liet hem niet overlappen. 

Eén aanpassing gebeurde noodgedwongen, doordat ik het rugpand 'misknipte' en maar net genoeg stof had. De jas mist dus die mooie plooi op de rug en heeft een extra naad die - hoera voor het slimme ontwerp - mooi op de deelnaden van de voorkant aansluit. 

Aan de mouwen zitten wat 'folliekes': duimgaten (op vraag) en klikkers voor wantjes. Zo lang er geen protest op komt, blijf ik me daarmee wapenen tegen weeswanten. (Al vrees ik dat het verdwijnen van Livs nonchalance en haar verbod op wantklikkers zich niet mooi synchroon zullen manifesteren.)

Het moduleerbare van de jas zit hem binnenin. Ik maakte de jas met soepele wol - uit haar stoffenkast - en kocht een katoentje voor de binnenkant in de verse bakstenen stoffenwinkel in mijn thuishaven. Het patroon schrijft wattine voor tussen die twee, maar die liet ik weg. Wol plus katoen, dat is prima voor Zanne zo lang het niet vriest.

Die twee strepen biais links en rechts, die houden deelbare ritsen op hun plaats. 

Want als het wel vriest, voegen we een soort van bodywarmer toe aan de binnenkant, getekend volgens het patroon van de voering, en 'inritsbaar' tegen dat biaislint.

Aan de hals voorzag ik eerst een soort van beleg, waaronder die bodywarmer werd vastgeknoopt. Mijn 13-koppig naaigezelschap van dit weekend zal even met de ogen rollen omdat ik de hele jas nog eens uit elkaar haalde nadat hij helemaal af was, beleg incluis. Maar ze zullen moeten toegeven: dat zag er nogal prototypisch uit. Heel veel 'systeem' voor iets dat au fond best eenvoudig kon. Dus voorzag ik een elegantere oplossing. Bovenaan de bodywarmer zit nu een 'holle kraag'.

Die schuif je over de jaskraag heen en kan je aan binnen- en buitenkant vastzetten met knoopjes. Had ik het op voorhand bedacht, dan had ik de gewone kraag ook in het bruin gemaakt, want dat geeft de jas vind ik wel iets extra's.

Ik moest enkel nog iets verzinnen voor de jaslus. Dus die doet nu van kiekeboe.

"Die bodywarmer gaat zelden uit de kast komen," beweerde ik op weekend. Dat had ik gedacht! Mejuffer mag dan geen fan zijn van 'te warm', ik blijk wel mijn voorliefde voor 'veel vijfen en zessen' door te hebben gegeven. Ze vond de ritsen geweldig, en trok dus maar al haar kleren uit om met haar blote rug die zachte binnenkant te kunnen voelen.

Nog een muts en een sjaal bij het geheel, en er kan er alvast eentje de herfst/winter in!